Prøveforelesing: Korleis blir familien påverka av alvorleg sjukdom hos barn, og kva for nokre nye problemstillingar reiser behandlinga av barn i heimesjukehus?
Vurderingskomiteen består av
- førsteopponent: professor Jan Frich, Universitetet i Oslo
- andreopponent: seniorforskar Eva Helena Hansson, Rigshospitalet, Danmark
- leiar av komiteen: førsteamanuensis Heidi Holmen, OsloMet
Disputasleiar er førsteamanuensis Nina M. Kynø, OsloMet.
Hovudrettleiar er førsteamanuensis Anne-Kari M. Johannessen, OsloMet og Akershus universitetssjukehus.
Medrettleiarar er studieleiar Ingrid Ruud Knutsen, OsloMet og seniorforskar Anne Werner, Akershus universitetssjukehus.
Samandrag av avhandlinga
Avansert heimesjukehus til barn omfattar helsetenester som erstattar sjukehusinnlegging, slik at barnet får sjukehusbehandling i eigen heim.
I Noreg er avansert heimesjukehus til barn ei teneste der sjukepleiarar frå barneavdelingane kjem heim til huset til familien og gir barnet behandling.
Tenesta har som mål å vareta det samla behovet til barnet og familien, og bidra til ein meir normal kvardag i kjente omgivnader med familie og venner i nærleiken.
Nokre få sjukehus har også samarbeidd med heimesjukepleia i kommunane om behandling. Bakgrunnen for å starte eit slikt samarbeid er å nå ut til fleire barn, spesielt dei som bur langt frå sjukehuset dei tilhøyrer.
Mål og metode
Det overordna målet med avhandlinga er å bidra til kunnskap om implikasjonar for sjukepleiekompetanse, samarbeid og utdanning når heimesjukehus til barn blir gjort i eit samarbeid mellom sjukehus og kommunehelseteneste.
Denne avhandlinga har nytta eit kvalitativt design, inspirert av ei fenomenologisk og hermeneutisk tilnærming.
Det empiriske materialet er basert på individuelle intervju med 26 helsepersonell og 6 foreldre og fokusgruppeintervju med 14 helsepersonell: legar, sjukepleiarar, lærarar i sjukepleiarutdanninga og leiarar.
Resultat
Hovudfunna i avhandlinga er at samarbeid og kompetanse kan forståast i forhold til kvarandre. Klarer ein å skape eit godt forhold til kvarandre, er det sannsynlegvis eit resultat av å kunne samarbeide på ein god måte.
Dette er også eit godt utgangspunkt for å bygge kompetanse. Godt samarbeid skaper føresetnader for kompetansebygging og kunnskapsdeling.
Å bygge tillitsfulle relasjonar er i seg sjølve ein kompetanse, og omvend kan usikkerheit i relasjonen om for eksempel kvarandres intensjonar, kompetanse eller tillit påverke samarbeidet på meir negative måtar, viss mistillit oppstår.
Konklusjon
Funna tyder på at arbeidet med å etablere eit tillitsfullt forhold og trygg allianse med sjuke barn og familiane deira i HAH har mykje å seie.
Når ein planlegg å auke og forbetre fagfolks kompetanse, må det vere kunnskapsdeling og ikkje berre kunnskapsoverføring fordi ein i samarbeid treng kunnskap om kvarandres yrkesutøving.
Å kunne samarbeide er ein kompetanse i seg sjølv. Dersom sjukepleiarar som jobbar i HAH for barn har gjensidig kunnskap om kvarandre kan dette bidra til betre samarbeid og betre vilkår for kompetansebygging som igjen kan styrke pasientsikkerheita.
Samarbeid med omsorgspersonar (nære pårørande) har også ei relasjonell side, og partnarskap mellom foreldre og sjukepleiarar blir skapt gjennom forhandlingar og kontinuitet i omsorga.
Det er behov for å formalisere samarbeidsavtaler som regulerer plikter, rettar og finansiering mellom sjukehus og kommune dersom dei skal drive AHS for barn saman.
